6/12/2008

Μια και πέρσι δεν είχα το blog τέτοια εποχή αποφάσισα ότι κάτι έπρεπε να γράψω φέτος για τα γεγονότα. Ωστόσο αν και έχει περάσει ένας χρόνος, αν και είχα κατέβει στις πορείες, είχα παρακολουθήσει ειδήσεις (δυστυχώς), είχα διαβάσει και είχα συζητήσει πολύ διαπίστωσα ότι έχω ακόμα μια συγκεχυμένη άποψη. Το ποστ αυτό είναι περισσότερο σκέψεις παρά πόρισμα σε μια περίοδο της ζωής μου που πλέον βλέπω τα πράγματα από τη χιονισμένη Βοστώνη και όχι από τα εξάρχεια...
Αν και είμαι εναντίον κάθε μορφής βίας και δε θα διάλεγα ποτέ να εκφραστώ σπάζοντας βιτρίνες και καίγοντας κάδους μου είναι αδύνατον να κρατήσω ίσες αποστάσεις. Η αθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια είναι για μένα πολύ πιο πάνω από οποιαδήποτε υλική καταστροφή. Δε μπορώ να βάλω το ίδιο τη δολοφονία ενός ανθρώπου, την αστυνομική βία εναντίον αθώων, ενατίον μαθητών, ενατίον μεταναστών με μερικές σπασμένες βιτρίνες που θα αποζημιωθούν, κατεστραμένες τρέπεζες που έτσι και αλλιώς βγάζουν εκατομμύρια και ένα καμμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δυστυχώς όλα αυτά τραβάνε την προσοχή και μονοπώλησαν την δημιοσιότητα δημιουργώντας δεξιά αντανακλαστικά στους φοβισμένους "νυκοκυραίους" που δε μπορούσαν για μερικές μέρες να κάνουν τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους. Ωστόσο κοιτώντας αυτά, χάνουμε την ουσία. Δηλαδή τι ήθελε να εκφράσει ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους, τι ζητούσε.
Προφανώς αυτό είναι αρκετά προσωπικό για τον καθένα. Ακούστηκαν αναλύσεις για τη δύσκολη οικονομική κατάσταση, την αστυνομική βία, τη διαφθορά. Θα το πάω λίγο πιο μακριά. Η δολοφονία είχε ένα συμβολισμό: τον πολίτη, άοπλο σαν τον Αλεξάνδρο, και το κράτος απέναντι του να κρατάει το πιστόλι. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι αισθάνονται έτσι. Ότι η εξουσία ασκείται από κάποιους που είναι απέναντι τους, που είναι εναντίον τους που είναι οι "άλλοι". Είναι όμως αυτό το νόημα της δημοκρατίας; Πόσο μακριά είμαστε από το να αισθάνεται ο καθένας ότι αυτός αποφασίζει για τον εαυτό του; Από ότι φαίνεται πολύ... Και δυστυχως είναι κάτι που δε φαίνεται να απασχολεί αυτούς που έχουν εξουσία. Αρέσει η αίσθηση της επιβολής και της ανωτερότητας, είτε είσαι ειδικός φρουρός , είτε είσαι βουλευτής, είτε είσαι υπουργός.
Το δεύτερο που ήθελα να σχολιάσω είναι οι μαθητές. Τότε δεν το καταλάβαινα αλλά μερικές φορές που σκέφτομαι πράγματα που μας ανάγκαζαν να κάνουμε στο σχολείο είμαι σίγουρη ότι δε θα μπορούσα να τα κάνω πλέον που είμαι ένας πιο ελεύθερος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος. Γιατί θεωρούμε ότι το ιδανικό για έναν έφηβο είναι να είναι ρομποτάκι; Άκουσα κάποιους να λένε "τι έκανε 15 χρονών στα εξάρχεια;". Ότι ήθελε έκανε! Γιατί θεωρούνταν λιγότερο ελέυθερος από έναν 30άρη; Γιατί επειδή ήταν 15 έπρεπε να έχει συγκεκριμένη συμπεριφορά; Δε λέω ότι όλοι οι έφηβοι είναι συνειδητοποιημένοι. Πετάνε πέτρες για χαβαλέ, κάνουν κατάληψη για χαβαλέ. Πίσω από αυτά όμως ζητούν περισσότερη ελευθερία, περισσότερο χώρο να εκφραστούν. Ελπίζω να ακούγονται από κάποιους...
Φέτος θα ήθελα να υπάρξουν λιγότερα και να ακουστούν λιγότερο τα σπασμένα τζάμια. Να ακουστεί περισσότερο η ανάγκη για ελευθερία, ισότητα, δημοκρατία. Να μη χρειαστεί να ξαναπεθάνει κανείς για το συνειδητοποιήσουμε. Ίσως είμαι ρομαντική αλλά ακόμα πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει από τον τρόπο που ζούμε, από αυτά που γράφουμε και λέμε και όχι από τα όπλα...