Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Αν νοσταλγώ


Αν νοσταλγώ – δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες,
και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει!
- Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
μέσα στης Μνήμης το παλιό βιβλίο τα ’χω κλείσει.

Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες,
που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου!
- Τέτοιες, που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτός μου πόθος,
ενώ – ποιος ξέρει! – θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου!…

Αν νοσταλγώ – δεν είναι εσάς, πόλεις όπου έχω ζήσει,
πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,
μα κείνες, ταξιδεύοντας, που αντίκρισα ένα βράδυ

κι είδα – μακριά – τα φώτα τους τα’ άπειρα να χορεύουν
(που ήταν σα να με φώναζαν, που ήταν σα να μου γνεύουν!)
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι…

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Ποινικοποίηση της ιδεολογίας;

Όταν πρωτοάκουσα το θέμα με τη Φαίη Μάγιερ μου φάνηκε κάπως αστείο. Πόσο χαζοί είναι, σκέφτηκα, που μπερδεύτηκαν από μια συνωνυμία. Έμπαζε από την αρχή η ιστορία, βέβαια, αφού θεώρησαν ως επαρκές στοιχείο για να τη συλλάβουν το ότι η μητέρα της υπήρξε μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης. Ωστόσο θεώρησα, αφελώς, ότι θα τελείωνε εκεί, θα έπεφταν τα μούτρα τους και θα ζητούσαν και συγγνώμη. Αλλά διαψεύστηκα. Όταν διάβασα ότι την προφυλάκισαν έπαψα να το θεωρώ αστείο και θύμωσα κανονικά. Δεν ξέρω αν όντως έχει κάνει κάτι ή όχι. Κλείνω προς το δεύτερο καθώς τα άτομα που δρουν από ιδεολογία συνήθως δεν κρύβουν τις πράξεις τους. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τα στοιχεία με τα οποία την κατηγορούν είναι τα εξής: ότι γνώριζε κάποιον από τους κατηγορούμενους και είχε βγει μαζί του, ότι τους αποκάλεσε "πολιτικούς κρατούμενους" και ότι είχε στο σπίτι της τις ήδη δημοσιευμένες προκηρύξεις! Μήπως βλέπετε κάποια αξιόποινη πράξη; Το μόνο στοιχείο που υπήρχε ήταν η ιδεολογική συμπάθεια και η σχέση της με τον αναρχικό χώρο... Αυτά μέσα στο φοβικό, "αντιτρομοκρατικό" κλίμα που επικροτούν τα ΜΜΕ με κάθε τρόπο αρκούν για να στείλουν έναν άνθρωπο στην φυλακή...
Αυτό το ακραίο περιστατικό μου δίνει την αφορμή να αναρωτηθώ για όλο το πνεύμα του αντιτρομοκρατικού νόμου. Γιατί άραγε χρειάζεται ένας ξεχωριστός νόμος για πράξεις που ήδη είναι αξιόποινες, όπως το να βάλεις γκαζάκια; Γιατί να αντιμετωπίζονται διαφορετικά και πολύ πιο αυστηρά όταν έχουν από πίσω τους μια ιδεολογία; Μήπως πίσω από αυτό βρίσκεται μια προσπάθεια δαιμονοποίησης του αντιεξουσιαστικού χώρου; Μήπως ο αντιτρομοκρατικός νόμος είναι προσπάθεια τρομοκρατίας των "απλών πολιτών" ώστε να νιώσουν ότι απειλούνται από κάποιους;
Να διευκρινίσω ότι δεν υποστηρίζω όσους επιλέγουν αυτή τη μορφή δράσης. Θεωρούν πως μόνο με βία και "πόλεμο" μπορεί να υπάρξει αλλαγή, αντίληψη που, για μένα, αυτοαναιρείται. Όταν ονειρεύεσαι μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και βία δε μπορείς να την κυνηγάς μέσω των ίδιων μεθόδων γιατί την καταστρέφεις από την αρχή της. Το μότο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" ποτέ δεν ήταν μέσα στη φιλοσοφία μου.
Πέρα όμως από αυτά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι. Γιατί αυτά τα παιδιά να σαπίσουν στη φυλακή για ένα γκαζάκι; Γιατί ήταν ενάντια στο σύστημα; Αυτή η αντίληψη φαίνεται να επαληθεύει με τον καλύτερο τρόπο ότι η εξουσία βασίζεται εν μέρει πάντα στο φόβο. Στην προκειμένη περίπτωση φοβίζει τον κόσμο για τους "εχθρούς του" και την ανάγκη να είναι το κράτος εκεί για να τον προστατεύσει. Και ακόμα ο φόβος ώστε να μη γίνεις και εσύ "ένας από αυτούς". Να μη μιλάς εναντίον, να μη γράφεις εναντίον, να μην κατεβαίνεις στις πορείες. Ελευθερία σκέψης αλλά μέσα σε κάποια πλαίσια. Έξω από αυτά είσαι παράνομος, είσαι περιθωριακός και καλύτερα να φοβάσαι.
Για να είμαι δίκαιη θα βάλω και τον αντίλογο. Ότι έτσι υπάρχει έλεγχος από πριν και πρόληψη με αποτέλεσμα να μειώνονται οι τρομοκρατικές πράξεις. Χμ. Διακρίνω και πάλι την προσπάθεια δημιουργίας φόβου. Και ναι προτιμώ να υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να συμβεί κάτι από το να είναι φυλακή αθώοι άνθρωποι. Αυτή η λογική της «πρόληψης» οδηγεί μόνο στο παράλογο. Να φυλακίσουμε τους αντιεξουσιαστές, να φυλακίσουμε τους μετανάστες, να φυλακίσουμε τους ναρκομανείς, μήπως να φυλακίσουμε και τους φτωχούς;
Δε θέλω να ζω σε μια τέτοια κοινωνία.Μια κοινωνία που καλλιεργεί το φόβο, που προσπαθεί να περιορίσει τη σκέψη. Είμαστε μακριά από μια κοινωνία χωρίς φυλακές. Ελπίζω να είμαστε πιο κοντά σε μια κοινωνία χωρίς ιδεολογικές φυλακές.

ΥΓ Λίγο πριν από αυτή τη δημοσίευση έμαθα με ανακούφιση ότι η Φαίη Μάγιερ αποφυλακίστηκε. Διαβάστε και το γράμμα που είχε στείλει, έχει μεγάλο ενδιαφέρον.